Dzisiaj mieliśmy przed nami i busikiem nie lada wyzwanie czyli drogę nr 7C zwana Transfogaraska.
Do początku tej drogie z miejsca noclegu musieliśmy dojechać ok 160km. Tak jak tu bywa jechaliśmy przez liczne miasteczka i wioski. Jesteśmy teraz już dużo bardziej na południe i wraz z naszą podróżą zmienia się też krajobraz Rumuni. Wioski są przeważnie zabudowane starymi, murowanymi domkami, ciasno przylegającymi do siebie. Przez końcową część trasy cały czas na horyzoncie, sięgający ponad chmury majaczyły sie nasz cel do zdobycia- góry Fogarskie.
Droga Transfogaraska (7C)
Łączy ona Transylwanie z regionem Muntenii.Cała trasa liczy 151km. Jest to druga najwyższa droga w Rumunii osiągająca 2034 m n.p.m. i przecinająca Góry Fogaraskie – najwyższe pasmo górskie rumuńskich Karpat.
Droga Transfogaraska została zbudowana w latach 1970–1974 za czasów Nicolae Ceauşescu. Początkowo miała znaczenie militarne. Podczas jej budowy wykorzystano miliardowe sumy pieniędzy i 6 milionów kilogramów dynamitu. 40 budujących ją żołnierzy straciło życie.
Wspinaczkę na szczyt zaczynają kręte drogi prowadzące przez las. Następnie droga prowadzi nas górskimi zboczami, aż do wysokości chmur. Tworzą one niesamowity mroczny klimat. Początkowo byliśmy lekko zawiedzeni ograniczona widocznością w stronę doliny ale później gdy nabraliśmy już dużej wysokości, a wielu miejscach strome zbocza nie zostały oddzielone od asfaltu jakąkolwiek barierą, zgodnie podziękowaliśmy mgle za obecność. Wyjechawszy z chmur wyłonił się przed nami najbardziej spektakularny odcinek trasy. Nie zasłonięte niczym, wijące się po stromym zboczu serpentyny prowadzące na sam szczyt. Przejażdżka nimi zapewnia niezapomniane i niepowtarzalne widoki
Po ciężkiej wspinaczce dojechaliśmy na sam szczyt. Zaparkowaliśmy tam na płatnym parkingu. Koszt za minibus to 10 lei. Twierdząc, że to jest bardzo, bardzo minibus stargowaliśmy cenę do 5 lei,a ostatecznie zapłaciliśmy 4. Dokładnie w tym samym momencie jak wyszliśmy z busa aby podziwiać widoki, zaczęła się siarczysta ulewa. Spacer widokowy zaliczyliśmy kursgalopkiem, a i tak wróciliśmy zmoknięci i przemarznięci od wiatru.
Deszcz towarzyszył nam jeszcze przez część drogi. Jak zjechaliśmy w dolinę wyszło słońce. Pogoda jak to w górach była bardzo zmienna. Dojechaliśmy do kolejnej atrakcji trasy zapory na jeziorze Vidraru i znowu zaczęło padać. Widoki w dół zapory przyprawiające o zawrót głowy, a mnie o miękkie nogi.
Ostatni odcinek trasy wiedzie przez niezbyt atrakcyjne wioski. Trafiliśmy jadąc przez nie akurat na porę sprowadzania krów do domu.
