Bukowina || Monastyry
Dzisiaj spenetrowaliśmy kolejną część Rumuni– obszar Bukowina. Zaczęliśmy od odwiedzenia dwóch monastyrów Voronet i Humorului. Sa to obronne monastyry z cerkwiami w całości pokrytymi malowidłami. Przedstawiają one rożne scenki i historie. Ogląda się je niczym komiks. Do obu zabytków wpisanych na listę UNESCO wstęp kosztuje 5 lei. Jak chcemy robić zdjęcia trzeba za aparat lub kamerę dopłacić 10 lei. Zdjęć nie można robić w środku obiektu. W Voronecie zapłaciliśmy za aparat i zrobiliśmy zdjęcia w środku, a w Humorului przemyciliśmy aparat w plecaku. Jak ma się za krótkie pantalony tak jak miał Kuba dostaje się przy wejściu kawałek materiału, z którego można uformować np spódniczkę.
Monastyr Voronet jest albo lepiej zachowany albo już w większej część odnowiony. Nie różnią się one jednak zbytnio od siebie dlatego stwierdziliśmy, iz nie ma sensu zwiedzać kolejnych znajdujących się w tym regionie. Przy obu monastyrach znajdują się stragany z pamiątkami i jedzeniem. Kuba skusił się na jeżynki, a ja na kwiecistą chustę.
Monastyr Voronet
Monastyr Humorului
Bukowina || wsie
Następni chcieliśmy dojechać do polskich wiosek Solonetu Nou (Nowa Solina) i Cacica (Kaczyka). Spragnieni prysznica (na solar shower jest tutaj rano i wieczorem na razie za zimno) i chętni aby spróbować chłopskiego jedzenia, liczyliśmy tam na gościnność polskiego pochodzenia osadników.
W drodze z Gura Humorului, gdzie znajdował się drugi monastyr do wspomnianych wiosek przejęłam rolę kierującego busikiem, a Kuba dostał zadanie nawigującego i robiącego zdjęcia. Wybraliśmy nieco krótszą i wiodącą przez liczne małe wioski tresę. Mieliśmy z niej odbić w stronę Cacicy. Niestety Kuba zaaferowany robieniem zdjęć dopiero po jakimś czasie zorientował się, że skręt już dawno był. No nic. Nie będziemy zawracać ponieważ można dojechać obecną droga tylko od innej strony. Dojeżdżamy do lasu i rozstaju dróg, a tu dwóch drwali macha rękami że nie, że trzeba zakręcić.
Podjechaliśmy do nich i pokazujemy na mapie, że jest przecież droga prosto. Oni w zaparte, że musimy zawrócić aż do miejscowości ,z której wyjechaliśmy, jak chcemy dojechać do polaków. No nic trzeba się posłuchać. Na odchodne pochwalili się jeszcze kilkoma słowami po polsku i uśmiechnięci pomachali nam. Cała rozmowa odbyła się po rumuńsku, polsku i na migi.
Nie posłuchaliśmy się ich do końca. Nie dojechaliśmy do miejscowości, do której nas kierowali tylko skręciliśmy w odnalezioną drogę. Tak przez żwirową ścieżkę kręcącą się stromo pod górę przez malownicze stare wioski, a następnie lecącą w dól przez las dojechaliśmy do Cacice.
Szukamy noclegu
Zaczęliśmy rozglądać się za noclegiem z wyżywieniem. Przejechawszy wieś w kółko nic nie znaleźliśmy. Postanowiliśmy pojechać do wsi Solna i tam poszukać szczęścia. Miejsca do noclegu jak nie było w poprzedniej wsi tak i w tej. W końcu zapytaliśmy kobitkę stojąca przy bramie czy może wie gdzie można przenocować. Okazało się iż we wsi jest pensjonat u Anny. To zrozumieliśmy. Reszty jak chciała nam wytłumaczyć jak dojechać już nie. Próbowała nam wytłumaczyć w kilku językach w tym po włosku i nawet wysłać swoją niechętną córkę z nami aby nas pokierowała.
Zaznaczmy tu iż w mniejszych miejscowościach jeśli chodzi o angielski jest dość słabo. Znają włoski, francuski ewentualnie rosyjski ale angielskiego już nie. Dla nas powiedzenie czegoś po rumuńsku jest bardzo ciężkie.
Wybawieniem okazał się przejeżdżający swoja audiolą chłopak, który mówił po rosyjsku. Zaproponował abyśmy pojechali za nim do celu. I tak znaleźliśmy upragniony pensjonat. Z właścicielką musieliśmy porozumieć się za pomocą rozmowy telefonicznej z jej córką. Wytłumaczyliśmy czego potrzebujemy, a ona przedstawiła nam warunki finansowe. Za nocleg z kolacją i śniadaniem za dwie osoby wyszło 240 lei. Zmęczeni poszukiwaniami w pierwszym odruchu zgodziliśmy się i poszliśmy po rzeczy do samochodu.
Zreflektowaliśmy się szybko, że ta cena nie jest warta prysznica (spać możemy w samochodzie i zjeść w sumie też). Trochę niezręcznie nam było teraz odmówić właścicielce ale jakoś udało się wykręcić.
Wróciliśmy do Cacicy z nadzieja, że w domu polskim, który mijaliśmy znajdziemy nocleg albo jakąś informacje. Był on jak się okazało zamknięty na cztery spusty. Obok znajdował się ku naszej radości dom z napisem Cazare czyli nocleg. Szybko zadzwoniliśmy do drzwi ale z drugiej strony cisza.
Kemping
Zrezygnowani odwróciliśmy się aby wracać do samochodu. Natknęliśmy się na ukrainców, którzy wynajmowali tutaj kwaterę. Sprzedali nam informacje, że patron (właściciel) Vincenzo stacjonuje na kempingu oddalonego ok 300m. Tez należącym do niego. Kemping w postaci 3 małych domków widzieliśmy z drogi i była to nasza opcja rezerwowa. Vincenzo przyjął nas na kemping za 10 lei z prysznicem ale odradzał nam go bo podobno strasznie zimny.
Trochę się zawiedliśmy tym , że ani polaków ani gościnności tu nie znaleźliśmy. Bukowina to malownicze wiejskie krajobrazy i życzliwi ludzie. To zrekompensowało nam wszystko.
