Meczet
Kruszyniany, które znajduja się kilka kilometrów od garnicy z Białorusią, są obok Bohonik najstarszym skupiskiem wyznawców islamu w Polsce i pamiętają jeszcze Tatarów z przed 300 lat. Świadectwo o tym daje królujący w niewielkiej wsi, zielony drewniany meczet, wcale do meczetu nie podobny.
Dlaczego od okolicznych drewnianych cerkwi, odróżnia go tylko połyskujące w słońcu, umieszczone na dachu symbole półksiężyca? O tym i o innych ciekawych historiach, w formie anegdot, usłyszycie od opiekującego się meczetem, sympatycznego przewodnika Pana Dżemila. Nie będę żadnej z nich zdradzać, bo lepiej usłyszeć je z pierwszej ręki. Z opowiadań znajomych i z innych blogów wiem, że Pan Dżemil za każdym razem z należytym humorem powtórzy każdą z nich. Dowiedzieliśmy się w przystępny sposób bardzo dużo na temat historii Kruszynian i Polskich Tatarów. Naprawdę warto wydać 5 złotych za wstęp i w razie dużej ilości zwiedzających poczekać na swoja kolej.
Mizar
Po wizycie w meczecie jestesmy prowadzeni na oddalony o ok 300m od niego Mizaru. Jest to jeden z trzech cmentarzy tatarskich w Polsce. Znajdują się tu liczne stare nagrobki w formie kamienia z wyrytymi arabskimi inskrypcjami i symbolem półksiężyca. Najstarszy z nich datuje się na rok 1699. Nowe nagrobki obecnie stawiane są na wzór chrześcijanki. Nie znajdziemy jednak na nich palących się zniczy, które uważane są za symbol pogański.
Wieś Kruszyniany łączy w zgodzie i przyjaźni mieszkających tu wyznawców trzech religii: katolickiej, prawosławnej i muzułmańskiej. Mieszkańcy tylko ponoć się śmieją, że przez wzajemne poszanowanie wiary maja więcej dni świątecznych, niż pracujących. Nie wypada przecież kosić trawy w Ramadan, czy hałasować w czasie Wielkanocy. A jednak przytoczyłam jedną z historyjek 😉
Tatarska Jurta
Po zwiedzaniu nadeszła pora na spróbowanie przysmaków kuchni tatarskiej serwowanych w można już chyba rzec kultowym miejscu Podlasia, czyli Jurcie Tatarskiej. Miejsce to słynie z zachwalanej tradycyjnej kuchni, przemiłej właścicielki Pani Dżennetty i nieszczęsnego pożaru, który strawił cały drewniany obiekt tego gospodarstwa agroturystycznego.
Zgłodniali zamówiliśmy po chłodniku, kozinę z kaszą gryczaną i katłamy (indycze mięso zawijane w wyrabiany według tradycyjnej receptury płatach makarony i zapiekane w sosie pomidorowo-paprykowym), a na deser na drogę wzięliśmy drożdżówkę tatarską.
Wszystko nam smakowało , ale niestety nie zachwyciło nas. Było po prostu poprawne. Po licznych idealizujących opiniach liczyliśmy po prostu na coś więcej. Może nie potrzebnie się nastawialiśmy, albo nie do końca trafiliśmy z wyborem potraw. Na pewno jak będziemy jeszcze raz w tych okolicach, przyjedziemy tu i zrobimy podejście numer dwa. Mam nadzieje, że wtedy będzie na kuchni pierekaczewnik (ciasto wielowarstwowe z mięsem, jabłkami lub serem). Spróbuję też na pewno przysmaków na słodko, jak Manty (pierogi z serem i truskawkami).
